Η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ είναι ένα απ' τα ζητήματα για τα οποία κατά καιρούς εκδηλώνεται η πιο σφοδρή επίθεση εναντίον του. Οχι τυχαία. Είναι ζήτημα κομβικής σημασίας και πολλοί είναι αυτοί που θα ήθελαν το ΚΚΕ «να βάλει νερό στο κρασί του», στην πολιτική συμμαχιών, γιατί έτσι θα «νέρωνε» συνολικά την πολιτική του και τη στρατηγική του. Ο Θ. Καρτερός καταπιάνεται με την πολιτική συμμαχιών του Κόμματος στη χτεσινή «Αυγή». Υπενθυμίζει το ΕΑΜ, την ΕΔΑ, το ΠΑΜ, τη ΜΟΔΝΕ και πολλά πολλά ακόμα. Για να καταλήξει ότι σήμερα το ΚΚΕ «θεωρεί προδοσία κάθε ιδέα συνεργασίας (...) αναγορεύει γενικώς σε απαράβατη αρχή τη μη συνεργασία με ταξικά και πολιτικά διαφορετικούς, μπερδεμένους, θολούς ή ταλαντευόμενους (...) όποιος σκέφτεται διαφορετικά για τα ζητήματα συμμαχιών είναι καραμπινάτος οπορτουνιστής» και να το εγκαλέσει ότι «ξέχασε όλη του την ιστορία γεμάτη από ελιγμούς, συμφωνίες, συμβιβασμούς (...) δεν αντιλαμβάνονται πόσο αφάνταστα γελοίο είναι να παραιτείσαι προκαταβολικά από τους ελιγμούς, από την εκμετάλλευση της αντίθεσης συμφερόντων μεταξύ των εχθρών (...) και έχουν περάσει σε μια πολιτική ριζικά διαφορετική από εκείνη που επί δεκαετίες είχαν».